Waar voor mij Cruijff een genie, Bowie een geval, en Prince een aansteller was, daar was Peter Paul een ongemeen fijne gozer.
We zullen elkaar voor het eerst ontmoet hebben ik gok zo’n tien, twaalf jaar geleden. Ongetwijfeld op een of ander partijtje, want PP liet niets lopen. Anders gezegd: ikzelf bezoek weinig feestjes, heb niet altijd zin, maar als ik ging, was die bebrilde lange kale er altijd. Vooral op openingen van tentoonstellingen. En bij verjaardagen. En ik herinner me een begrafenis. We mochten elkaar graag. Nadat we bij de kennismaking waarschijnlijk nog koeltjes elkaars handen schudden, was het bij de eerst daaropvolgende keer, bij weer een of andere opening, al huggen en drie zoenen. Overdreven? Welnee. Zo was hij. Warm, aanrakerig, en vooral – een zegen ook voor het doorgaans zelfingenomen vernissagepubliek – aandachtig geïnteresseerd in de ander. Meneer had het er, in elk geval ogenschijnlijk, naar z’n zin. Als een natural dandy (onberispelijke linnen jasjes, driftig gesneden broeken en sokloos in de suède loafers) flaneerde PP – met kelkje elegant tussen duim en wijsvinger – prettig bescheiden tussen de blatende gasten.
Op een van die bijeenkomsten, een drukbezochte opening in Nico Koster’s (toenmalige) Galerie Moderne aan de Amsterdamse Spiegelstraat, omhelsden we elkaar wat overenthousiast; zijn karakteristieke, vermoedelijk obsceen dure brilmontuurtje kraakte, floepte van zijn schedel en landde in vermorzelde staat, als een kansloze legpuzzel, op de galerievloer. Zuur keek PP niet, zelfs niet beteuterd. Neen, vroeg hij, of hij niet gauw eens mijn atelier in ’s-Hertogenbosch kon komen bezoeken. En we moesten gauw eens met onze meisjes gaan eten in Amsterdam. Veel moest ‘gauw’. Hij leefde kennelijk gulzig. En genereus. Althans, dat laatste vermoed ik. Want het is er allemaal nooit van gekomen. Wel waren er regelmatig zijn speldenprikjes op facebook: “Wanneer ben je nou weer ‘ns in de stad?”. Maar uiteindelijk bleven onze ontmoetingen beperkt tot de gelegenheden en plein public. Peter Paul, gozer, je bent de beste vriend die ik nooit heb leren kennen.
Diederik Stevens, april 2016 
